Dagboek Ariana

Ruim 200 dagen woont Ariana bij ons in de Kerk, omdat dat de enige plek is waar ze zich veilig voelt. De afgelopen maand hielt Ariana een dagboek bij waarin ze opschrijft hoe ze zich voelt. Wij zijn Ariana dankbaar dat we dit inkijkje in haar leven met jullie mogen delen. Het Kerkasiel doen we samen voor Ariana en al die andere gewortelde kinderen in vergelijkbare situaties.

Woensdag 30 april

Als ik zo denk heb ik een heel interessant leven tot nu toe gehad. Ik heb het anders dan alle andere families in Nederland. En dat is ook wel leuk, iets anders dan iedereen. Soms kan het wel wat lastiger worden omdat je dan anders voelt dan andere mensen. Maar ik ben er al aan gewend.
Er zijn zo veel mensen die ons steun geven, er zijn mensen die wij niet eens kennen die hierheen komen om dienst te houden. Ze hebben ons gezien via media terwijl wij hen niet kennen. Dat is wat steun is. Ik slaap, zij houden dienst, ik eet, zij houden dienst, ik dans, zij houden dienst. “Hun” zijn de mensen die het voor de kerk doen, voor ons, en kinderen die hetzelfde meemaken als wij.
Ik ben echt benieuwd hoe politici hierover denken, sommigen hebben zelf kinderen. Hoe vinden zij het? Het maakt me heel nieuwsgierig. We zijn allemaal mens, we hebben allemaal een hart. Voel je een beetje verdriet? Of toch niet?.
Wachten wachten wachten, hoe lang nog? Hoe lang moet ik nog wachten? Hoe lang totdat ik in ons eigen huis binnen kan komen? Onze eigen tuin, ons eigen leven? Hoe lang gaan het duren totdat ik vrijheid krijg, vrijheid voel en vrijheid zie? Mijn familie en ik zijn samen sterk, we gaan hier samen doorheen, hopelijk kan deze situatie in ons leven veranderen, zodat wij weer verder kunnen gaan. Ik ga deze momenten nooit in mijn leven vergeten. Adios Amigos en tot snel!

Vrijdag 2 mei

De zon schijnt, mensen fietsen, en mijn leven staat op pauze. Wat kan ik doen? Ik dans, studeer, luister naar muziek en ik sport, want ik wil tenminste bewegen. Hier in de kerk zijn geeft het me rust, vertrouwen en liefde. Het is een kerk, waar mensen bidden en zingen en veel meer tijd besteden aan God.
Dan voel ik me ook meer thuis hier. In Nederland. Maar, wanneer voel ik me vrij? Wanneer? Ik hou me sterk. Ik hou me rustig. Mijn familie en ik gaan hier samen doorheen. Daardoor voel ik me ook niet alleen. Maar wil ik zo erg al die veiligheid en vrijheid voelen, in onze eigen huis, tuin, slaapkamer. Waarom duurt dit zo lang? Meer dan de helft van mijn leven verblijf ik in Nederland, maar nog steeds heb ik die onzekerheid. God ziet ons, hoort ons, dus we wachten op het juiste moment van vrijheid.

Maandag 5 mei

Muziek is een soort kunst, het brengt ons allemaal samen. Ik vond het zo mooi! Ik en mijn familie mochten ook zelf instrumenten kiezen alleen dan via plaatjes. Ik mocht eerst kiezen en ik koos voor de vogel, en toen kwam opeens iemand met een fluit! Ik vond het zo gezellig en leuk. Heel fijn dat mensen dit voor ons en voor de kerk willen doen.
Eerder war er een ander concert hier in de kerk, het waren studenten van het conservatorium. Ze hebben een nummer over ons gemaakt, het heet “Ze zijn al thuis” het gaat over alles wat we hebben meegemaakt in de afgelopen 11 jaar in Nederland. Ik vind het super special en wordt er altijd emotioneel van.

Het is ook nog Bevrijdingsdag vandaag. Een dag waarop mensen in Nederland vrijheid vieren. Gek eigenlijk, dat ik dat vandaag voel , juist terwijl ik niet vrij ben om zomaar naar buiten te gaan. Maar de mensen om ons heen, de kaartjes die we elke dag binnen krijgen, dat steun, dat geeft ons kracht , en dat geeft mij wel weer een beetje vrijheid in mijn hoofd.
Ik mis mijn dansschool, ik mis mijn beste vriendinnen, ik mis heel veel dingen. Maar aan de andere kant had ik altijd al onzekerheid en stress aan mijn hoofd, en dat wil ik niet meer, ik ben er moe van. Ik wacht al jaren lang voor een mooie dag die het leven van mij en mijn familie gaat veranderen. Nog een klein poosje, we blijven sterk. We bidden, hopen, en wensen het beste. Voor ons en voor al die andere gewortelde kinderen.

Donderdag 8 mei

Vandaag voelde als een frisse start. Ik werd wakker en had meteen zin om iets te doen. Niet iets groots maar iets kleins dat me blij maakt. Dus ik heb mijn iPad gepakt en begin met typen. Over dingen waar ik van hou, over de toekomst, over hoe trots ik ben van mijn familie. Mijn familie is heel belangrijk voor me, we hebben samen heel veel dingen meegemaakt.
Ik blijf me altijd zorgen maken over mijn leven en dat is niet altijd even makkelijk voor mij, en ik moet altijd tegen mijzelf zeggen van het is normaal om niet altijd positief te zijn. Dat hoort ook bij het leven.
Maar waarom vind ik het moeilijk om over niet zo positieve dingen te praten? Ik voel me wel gehoord, maar soms is het gewoon moeilijk. Tijdelijk wonen in een kerk is best wel bijzonder, niet iedereen in Nederland gaat in een kerk wonen. Het voelt anders. Mijn hele leven is anders dan het normale leven van anderen. Nooit kunnen wonen in een huis. Onschuldig door de politie opgepakt worden. Nooit kunnen weten hoe het is om verblijfsvergunning te hebben. Nooit kunnen reizen naar andere landen. Je leven staat op een wachtlijst. “Positief of negatief?” En zo elke keer weer. Het voelt alsof er een muur tussen mij en vrijheid zit. Die heel hoog is, je kunt er niet makkelijk door heen lopen. Wanneer gaat die muur eindelijk weg?

Vrijdag 9 mei

Zondag 11 mei

Ik had zin om weer te dansen, met meer energie deze keer, alsof ik weer met mijn wedstrijd team dans. Alsof ik mijn gevoelens eruit wilde brengen. Soms voel ik dingen die ik niet onder woorden kan brengen, maar mijn lichaam weet het wel. Dat is waarom ik dansen zo mooi vind, dans heeft geen worden nodig om te laten zien wat je voelt.
Ik hou ook van diamond painting dus heb ik weer muziek aan gedaan en lekker geknutseld. Het beeld begint eindelijk vorm te krijgen en ik word er blij van. Ik hou van het gevoel dat ik ergens aan werk, iets waar ik naar kan kijken en zeggen: “dat heb ik gemaakt, ik heb daar tijd voor besteed”. Dat geeft me kracht om verder te strijden. Hopen, geloven, en vechten voor vrijheid, want vrijheid is een van de belangrijkste dingen in het leven.

Donderdag 14 mei

Vandaag begon als een gewone dag. Ik speelde met m’n zusjes, zoals we wel vaker doen. We spelen bordspellen, maken elkaar aan het lachen, en soms voelt het dan echt even alsof alles goed is. Alsof we ergens anders zijn. Alsof we thuis zijn, even anders dan nu.
Ik hou heel erg van mijn zusjes en broer. Als ik ze zie lachen, dan voel ik ook een stukje vreugde in mezelf. Maar soms voel ik mijn hart en wordt ik weer emotioneel. Ik ben een gevoelige persoon, vind ik, dus soms gaat alles door elkaar heen. Omdat ik weet dat dit niet is wat ik voor hen wil. Niet voor mezelf, maar vooral niet voor hun. Zij verdienen een veilige plek. Rust. Zekerheid. Alles wat kinderen zouden moeten hebben.

Toch probeer ik hoop te houden. Misschien, als genoeg mensen hun hart volgen , verandert er iets. Misschien, als we blijven dromen en liefhebben ondanks alles, komt er een dag waarop ik dit teruglees en denk: “Kijk hoe ver we zijn gekomen.”
Tot die dag maar ook voor altijd hou ik mijn zusjes, broer, en ouders. Ik hou ze dicht bij me. En blijf ik dromen, voor ons allemaal..

Vrijdag 16 mei

Het was weer tijd voor dansen! Ik hou van kpop, dus ik heb vandaag een nieuwe dans aangeleerd op YouTube! Ik vind het super leuk om te doen. De dans die ik vandaag heb geleerd heet: “Wait on me”, gezongen door Kai. Hij is nu een solist maar was vroeger de main dancer uit een kpop groep EXO. Ik vind kpop (Koreaanse pop) leuk omdat kpop artiesten niet alleen zingen op het podium maar ook dansen. Lijkt me wel moeilijk!
Mijn zusje Amelia houdt ook wel van kpop, haar favoriete groep heet BLACKPINK een van de populairste groepen ooit, ik en haar doen vaak samen karaoke op de tv met kpop liedjes. Leren nieuwe dansjes.
Ik hou me zo bezig als antwoord op al de stress die ik heb gekregen in al die jaren in Nederland. Ik hoop weer zo snel mogelijk beginnen aan een nieuwe pagina van mijn leven, en ook die van mijn familie.

Zaterdag 17 mei

Het is zaterdag , op donderdag en zaterdag had ik eigenlijk altijd mijn dansles voor wedstrijden en shows. Maar ja, dat kan nu niet meer. Maar ik dans nog steeds graag en sport ook soms. Mijn broer houdt heel veel van sporten. Hij doet calisthenics, dat betekent sporten met je eigen gewicht. Hij kan heel goed balans houden, hij doet handstanden, push ups en veel meer. Ik word er wel door geïnspireerd om verder te sporten.
Ik ben heel blij dat ik zo’n mooie familie heb. We zijn samen sterk. Ik denk vaak aan mijn zusjes en broer. Ik wil dat we allemaal blij kunnen zijn, ja we lachen, we maken grapjes, maar we voelen ons van binnen wel moe en gestrest. We zijn natuurlijk gewend aan dit leven dat we nu hebben. We blijven hopen voor ons en voor alle gewortelde kinderen in Nederland. Ik vind het zo jammer dat er zo veel kinderen zo veel stress en verdriet hebben. Ik wil dat wij uiteindelijk de vrijheid kunnen voelen, want zo kun je niet voor altijd leven.

Zondag 18 mei

Over 2 dagen is mijn broer jarig. 20 mei. Dan wordt hij 21 jaar oud. De tijd vliegt echt mega snel, mijn broer heeft zo veel dingen die hij wil doen, maar de enige manier om dat waar te maken is een papiertje, een verblijfsvergunning. Hetzelfde geld voor ons allemaal, mijn ouders wachten al 11 jaar lang om te kunnen werken, ze hebben die energie om het te doen. Ik zie het aan ze allemaal. Mij broer zei ook een keer “mensen die willen, maar kunnen niet. Mensen die kunnen, maar willen niet” en daar kan je heel veel uit pakken. Er zijn zo veel mensen die iets goeds kunnen brengen in een land, maar ze blijven stil. En er zijn zo veel mensen die iets goeds willen brengen maar niet kunnen. Ik kijk er naar uit om me ouders blij te zien. Zij hebben het ook niet makkelijk. Wij allemaal niet. Dat maakt ons samen sterk, omdat we elkaar begrijpen. Ik wacht erop, de dag dat we wakker worden in ons eigen huis.

Donderdag 20 mei

Vandaag is mijn broer jarig, hij is vandaag 21 geworden. Mijn vader, mijn zusje Amelia en Aram hebben hier in deze kerk hun verjaardag gevierd. Ik vroeg vandaag aan Aram hoe hij het vond om in een kerk zijn verjaardag te vieren zonder naar buiten te kunnen gaan. Hij zei: “het is niet beter in een asielzoekerscentrum” en toen snapte ik dat we nog nooit een normale leven hebben gehad. Ik vind het echt jammer, Aram is al 21. Hij is er altijd voor ons, hij is zo lief en ik ben zo dankbaar dat ik zo’n broer heb. Ik heb vandaag zelf 2 kaartjes gemaakt voor hem, met lieve tekstjes en tekeningen. Ook al zijn het alleen maar kaartjes die ik met liefde zelf gemaakt heb. Mijn broer vond ze heel mooi, Maar ik zou hem hem zo veel meer willen geven, maar we zitten nu nog hier. Maar ondanks dat is het heel leuk om te doen en is het super leuk om te zien hoe hij mijn kaartjes leest. Bij de verjaardag van Papa en Amelia had ik ook kaartjes gemaakt voor hen.
We worden allemaal ouder, dag bij dag, en nog steeds kunnen we niet veel uit de dag halen. Omdat we geen vrijheid hebben. Dat gevoel dat je niet kan weten hoe je toekomst eruit gaat zien geeft mij stress. Als 14 jarige denk ik heel vaak over mijn toekomst. Ik vind het zo belachelijk hoe kinderen zoals ik zulke bizarre situaties mee moeten leven. We wachten op vrijheid, we wachten op veiligheid , op een thuis, niet in een AZC.

Zondag 1 juni

Eerste dag van de zomer, en toch zijn er kinderen die niet kunnen genieten van het mooie weer. De Nigeriaanse familie waarmee mijn broer bevriend was, werden niet zo lang geleden uitgezet naar Nigeria, na negen jaar in Nederland gewoond te hebben. Ze zijn al geïntegreerd en geworteld maar toch werden ze uitgezet. Het is bizar en onmenselijk. Mijn familie en ik zijn heel erg geschrokken.
Mijn broer baalt dat hij niet zoveel kan doen voor de familie. Omdat we in de kerk zitten kunnen we niet naar buiten. Mijn broer zegt altijd “Er zijn mensen die willen, maar niet kunnen. Er zijn mensen die kunnen, maar niet willen.” Dat is waar.
Deportatie en wakker worden gemaakt door politieagenten. Je bent onschuldig. Dat doe je niet aan kinderen. Zeker niet. Wat als je in onze schoenen stond? Hoe zou je je voelen? Dit is traumatisch en psychisch heel slecht voor kinderen. Ik denk regelmatig terug aan de ervaringen die wij hadden in Detentiecentrum Zeist. Als wij horen dat er een nieuw gezin in het Detentiecentrum zit dan komen al die momenten terug in je hoofd. Dan zit je en denk je: “Wat voelen die gezinnen daar? Hoezo moet het zo gaan?
Mijn broer zegt dan het voelt alsof wij als nummers op een lijst worden gezien die gedeporteerd moeten worden en niet als mensen met een hart, met gevoelens en met de ervaringen die we allemaal hebben meegemaakt. Wij bidden en hopen dat het goed gaat met de Nigeriaanse familie, ze horen gewoon hier te zijn. Niet daar in Nigeria, maar hier, in Nederland.

Donderdag 5 juni

196 dagen binnen en wij zitten nog steeds in de kerk hoopvol en sterk. Twee dagen geleden hebben we gezien dat het kabinet gevallen is. Dat gaf ons extra hoop voor de toekomst. We weten niet wat er kan gebeuren, maar dit geeft ons motivatie om verder te strijden voor ons en alle andere geworstelde kinderen in Nederland.

Ook kwam vandaag een fotograaf die foto’s ging maken van mij en mijn familie. Altijd wanneer er media komt om te filmen of voor foto’s van ons hier, voel ik me als een model of zowel net een BN’er. Hopelijk gaat er wat meer beweging komen in het leven van ons en alle andere gewortelde kinderen in Nederland. Want zo kan het niet meer doorgaan! Daarom zitten wij ook hier, zonder vrijheid, maar te vechten voor vrijheid. In de hoop dat we op een dag wakker worden in onze eigen huisje. We blijven hoop houden. We blijven strijden.