Een credo vanuit het Kerkasiel
Tijdens de doorgaande viering op donderdagavond 10 juli gebeurde iets bijzonders. Als eerste werd het Kerkasiel positief verrast door een bezoek van de gemeenteraad van Dronten. Zij wilden kennis komen nemen van het Kerkasiel in hun buurgemeente. In het eerste uur bezochten zij de viering, daarna gingen zij in gesprek met de coördinator over juridische en politieke achtergronden.
De deelnemers aan de vieringen zeiden een prachtige avond beleefd te hebben. Het is en blijft een bizarre paradox: de noodzaak voor dit toch dramatische kerkasiel en wat daar aan goeds omheen ontstaat.
In het tweede deel van de viering werden de deelnemers aan een creatieve werkvorm gezet: het uit de groep van dat moment verzamelen van woorden, woordgroepen die met ‘Ik geloof, wij geloven….’ van doen hebben en dat in de context van kerkasiel. Die woorden werden verzameld, ingedeeld in wat bij elkaar hoort. En daar ter plekke werd er een min of meer lopende tekst van gemaakt.
Wat daaruit is gekomen, een credo, delen wij graag met jullie.
Ik geloof, wij geloven in God
die als Vader, Zoon en Geest tot ons komt,
voluit als Liefde,
Schepper van hemel en aarde, van alles en iedereen,
begin en einde van alle leven,
die ons aanstoot als licht in de morgen,
de altijd Aanwezige die ons in de stilte zo nabij is
en vrede geeft.
Ik geloof, wij geloven in Jezus,
die in alles solidair is met ons bestaan,
de mens bij uitstek, drager van de Geest,
die ons in alles vooruitgaat
en ons het leven voorleeft.
Ik geloof, wij geloven in de Geest,
als bron van inspiratie, in alles en iedereen.
In haar nabijheid weten wij ons gekend en geborgen
en ervaren wij de dragende kracht van de zegen.
En ja, dan is er soms die oplichtende ervaring van ‘zien, soms even’.
Ik geloof, wij geloven dat wij geroepen zijn tot verdraagzaamheid,
te leven vanuit het vertrouwen en de ruimte van de vergeving,
ook als we daar bij vlagen hard voor moeten werken.
We weten ons geroepen ons met liefde in te zetten voor recht en eerlijk delen:
opdat wijzelf en de ander gezien worden.
Dat helpt ons ook in ons ongeloof, ons niet-weten en zoeken
dat ons uitnodigt om in de verstilling van het gebed
contact te maken met wie wij van Godswege bedoeld zijn:
mensen van de zegen te zijn.
Prachtig!