Waarom is uitzetting schadelijk voor de kinderen van de familie Babayants?

De kinderen van het gezin Babayants zijn in Nederland ‘geworteld’. Dat is, net als bij het vorige kerkasiel in 2018-2019, de belangrijkste reden om tegen hun uitzetting te protesteren. Niet omdat het zielig is voor de kinderen, maar omdat het volgens wetenschappelijk onderzoek zeer schadelijk is voor hen. 

Wat het betekent voor kinderen om na jaren in een asielprocedure te hebben gezeten is beschreven in het rapport ‘Schaderisico bij uitzetting langdurig verblijvende kinderen’, geschreven door hoogleraar klinische neuropsychologie Erik Scherder, kinderrechten specialist Carla van Os en (kinder)gedragswetenschapper Elianne Zijlstra. De belangrijkste conclusie is dat het uitzetten van kinderen na vijf jaar in Nederland altijd zorgt voor ernstige schade in hun ontwikkeling.  

Een langdurig verblijf in asielzoekerscentra zorgt voor flinke stress bij kinderen. Dat komt onder meer door langdurige onzekerheid (mogen we blijven?) en regelmatig moeten verhuizen, wat school en het contact met vriendjes verstoort. Dit alles is slecht voor de ontwikkeling van hun hersenen. Uitzetting – zeker na enkele jaren – levert nog eens extra schade op in de ontwikkeling van deze kinderen. 

Kinderen vanaf ongeveer zes jaar zijn tijdens hun verblijf in een AZC gewend geraakt aan de Nederlandse manier van leven. Ze krijgen een Westerse identiteit en Westerse toekomstdromen en leren Westerse omgangsvormen. Meisjes leren dat ze net zoveel waard zijn als jongens. Terugkeer naar een land met een heel andere cultuur is dan schadelijk. 

Het rapport verwijst ook naar een eerder onderzoek van Zijlstra, waarvoor twaalf kinderen uit zeven ‘asiel-gezinnen’ zijn onderzocht en is gekeken naar eerdere onderzoeken over kinderen van asielzoekers. De conclusie van dit onderzoek is dat uitzetting van kinderen ouder dan zes jaar altijd negatief uitpakt, en onverantwoord is voor kinderen die al vijf jaar of langer in Nederland wonen. Volgens het Internationale Verdrag inzake de Rechten van het Kind heeft een kind recht op een continue ontwikkeling – de breuk van uitzetting is daarmee in strijd.  

Op grond van onder meer het ‘rapport Scherder’ is in 2019 besloten tot een kinderpardon, waardoor gezinnen met kinderen die al vijf jaar of langer in de asielprocedure zaten, een verblijfsvergunning kregen. Daarbij is ook afgesproken de asielprocedure te versnellen, zodat er niet opnieuw een kinderpardon nodig zou zijn. Helaas is dat niet gelukt, waardoor er nu opnieuw zo’n driehonderd kinderen al zo lang in de procedure zitten dat de schade door uitzetting onverantwoord groot is. Een nieuw kinderpardon lijkt daarom een logische stap.