Brief voor de kinderen

In september werd een viering geleid door Bert Vastenburg. In deze viering las hij een brief voor aan de kinderen. Die brief delen we graag met jullie.

Een brief aan de gewortelde kinderen

We zijn bezorgd om jullie. Heel veel van jullie zijn al heel lang in Nederland, vaak zelfs hier geboren.
Jullie spreken Nederlands, zitten op voetbal, gaan met de fiets, doen aan sinterklaas en lusten inmiddels boerenkool, patat en soms zelfs haring en erwtensoep. Jullie spelen, leren, lachen, en leven net zoals kinderen en kleinkinderen van ons hier in de kerk. Maar we weten dat jullie ’s nachts vaak wakker liggen.
We weten dat jullie vaak ziek zijn, hoofdpijn, buikpijn en andere klachten hebben, die komen door spanning.

Wij zijn bezorgd om jullie want wat moet er nu van jullie terecht komen? Hoe moet het verder? Vooruit, achteruit? We schamen ons ook. Want hoe het ook gekomen is…het lag niet aan jullie, het is niet jullie schuld!
We schamen ons want jullie moeten erop kunnen rekenen dat deze wereld een veilige plek voor jullie is. Een plek waarin jullie voluit kind kunnen zijn, een plek waar jullie onbekommerd kunnen spelen, experimenteren, leren en waar grote mensen er zijn om voor te lezen en om voor te gaan. Wij schamen ons dat we jullie niet kunnen garanderen dat we in ons land jullie rechten, de rechten van het kind, waar ons land voor getekend heeft, hier zullen nakomen.

Vier van jullie zitten op dit moment met hun vader en moeder in een kerk hier in Kampen. In die kerk is al heel lang een kerkdienst aan de gang. Zolang die kerkdienst duurt worden jij Aram, je zusjes Ariana , Amelia en de kleine Aleksa niet uitgezet. Dat is mooi maar dat is ook vreselijk. Een kerk als vluchtoord maar ook als gevangenis.
We hebben bewondering voor jullie moed, al die uren, dagen, weken, en intussen  maanden voor jullie hoop, voorlopig nog tegen de feiten in voor jullie geloof, waarin je je leven in Gods hand legt
Vanmorgen in de kerk waar ik was en in heel veel andere kerken stonden we bij jullie stil. Wij grote mensen.

We staan bij jullie stil maar weten eigenlijk niet zo goed wat te zeggen, wat te doen. En we realiseren ons maar al te goed dat jullie aan onze beklemming, aan onze onmacht geen boodschap hebben. Dat jullie uitreiken naar leven, naar vrijheid, naar geluk en dat jullie daar recht op hebben.

We gaan zo voor jullie bidden. Bidden om moed en om gerechtigheid. Om geloof, hoop en liefde. En we hopen dat jullie ondanks alles voor ons willen bidden. Om moed en om gerechtigheid. Om geloof hoop en liefde.

En we houden jullie in gedachten.

God zij met jullie.