Simone Visser (Geestelijk verzorger in het St. Antonius Ziekenhuis Nieuwegein) en Klaas Eikelboom(heeft een eigen ICT bedrijf) leidden onlangs het Kerkasiel. Simone: ‘Het was de vijfde keer dat we hier een dienst leidden.’
Beiden zijn al sinds 2018 betrokken bij met uitzetting bedreigde gewortelde asielkinderen. Dat begon in hun woonplaats Culemborg, vertellen zij. Klaas: ‘Kinderen van een Oekraïens gezin dat al zeventien jaar op een in Nederland woonde kwamen plotseling niet meer op school.’ Het gezin bleek te zijn overgebracht naar het Vreemdelingen detentiecentrum in Zeist.
Simone en Klaas kwamen in contact met mensen die een wake organiseerden bij het detentiecentrum. Inmiddels zijn ze medeorganisatoren van de noodwakes die plaatsvinden kort voor de geplande uitzetting. Klaas: ‘Als bekend wordt dat er iemand wordt uitgezet krijg ik een seintje. Dan plannen we een datum, en vraag ik een demonstratievergunning aan.’ Met een groep betrokkenen, waaronder ook vrienden van de kinderen en medebewoners uit de gezinslocatie, lopen ze rond het detentiecentrum, houden een kleine viering en roepen de namen van de mensen die er vast zitten.
Simone: ‘Het is zo onbarmhartig dat kinderen uitgezet worden. Ik ben een kind van zendelingen, en heb het zelf meegemaakt dat ik meeging naar het buitenland en weer terug naar Nederland, dat was een dubbele ontworteling.’ En dat terwijl haar ouders alle vrijheid hadden om te gaan waar en wanneer zij wilden. Het gezin Andropov had die vrijheid niet, zij hadden in Oekraïne geen plek om naar toe te gaan en nauwelijks geld – alleen de hulp van Nederlandse kerken hield hen in de eerste tijd na hun uitzetting overeind.
Simone en Klaas zijn dragen vanzelfsprekend bij aan het Kerkasiel Kampen, en de gewortelde kinderen van het gezin Babayants. Hun dienst begon met het Taïzé-lied ‘Als alles duister is…’ en werd afgesloten met ‘We shall overcome’, net is als bij een wake in Zeist.
