Terugblik op Kring van Vrede

Geplaatst op 29-09-25

Wat een energie afgelopen zaterdag. Samen met meer dan twee honderd mensen omarmden we de familie Babayants en de 420 andere gewortelde kinderen in Nederland. In deze Week van Vrede is de boodschap duidelijk overgebracht: wij omarmen hen. Dat gebeurde niet alleen letterlijk tijdens de Kring van Vrede om Open Hof heen. De begeleidende viering heeft omarmen ook persoonlijk gemaakt. ‘My Land Is Jou Land’, hoorden we in het lied van Stef Bos. Er was plaats voor verdriet, voor boosheid, voor verlangen.
Na het eerste deel van de viering stonden we buiten, hand in hand, samen zingend voor vrede. De sfeer was spontaan en gemoedelijk, en toch serieus: wij zijn hier niet voor niets.
Na de derde ronde om de kerk kwam een krachtig applaus, waarna men zich in de kerkzaal verzamelde. In het tweede deel van de viering mochten we koesteren, luisteren en durven hopen.

Hieronder een gedicht dat het samenzijn omsluit, met een terugblik op video.

Zij kwamen,
als geroepen uit stilte,
en vormden een cirkel,
een adem van mensen,
een adem van vrede.

Hun stemmen stegen op,
golven in de lucht,
een echo van de aarde zelf:
Peace on earth.

Open Hof werd omsloten,
de Babayants gedragen,
vrede rondom hen,
vrede vanuit hen,
vrede die zichzelf herhaalde
als een geheim woord.

Hoeveel waren zij?
Driehonderd?
Vierhonderd?
Of dat ene getal dat resoneert
vierhonderdtwintig
evenals de kinderen
die geworteld wachten
op ruimte,
op adem,
op morgen.

Want die kinderen,
die 420 kinderen,
zij zijn de ware kring,
onzichtbaar nog,
maar aanwezig in ons midden.

Moge zij zich openen,
moge zij zich hechten,
moge zij ademen in vrijheid:
met ons,
in de kring die geen einde kent.

Moge zij vrij bewegen.
in de wind,
in het gras,
in de samenleving van ons allen.
Met ons.
Buiten.
Vrij.