Op 1 maart is het de dag dat de familie Babayants exact 4.000 dagen op een verblijfsvergunning wacht, waarvan nu ook 100 dagen in het Kerkasiel. In de kerk in Kampen hebben ze onderdak en bescherming gevonden voor uitzetting. De familie blijft moed houden: ‘Wij wachten nu al 11 jaar en kunnen niet meer terug naar Oezbekistan. Wij voelen ons Nederlands. Twee van onze kinderen zijn hier zelfs geboren.’
In het teken hiervan zal scriba van de Protestantse Kerk Nederland 1 maart om 14:00u voorgaan in de permanente kerkdienst in Kampen die gaande is om de familie bescherming te bieden. René de Reuver zegt hierover: “Deze mijlpaal is niet iets om te vieren, maar een markering van een triest dieptepunt. Deze situatie is van Godswege op onze weg geplaatst”.
Dominee Jager van het Kerkasiel kijkt voor een oplossing naar de politiek: ‘Als kerk kunnen wij niet anders dan warmhartig zijn naar mensen in nood. Wij kunnen ons niet afsluiten voor het onrecht als men in Nederland gewortelde kinderen wil uitzetten. We vragen de politici om zo snel mogelijk met een rechtvaardige oplossing te komen voor de familie Babayants en alle andere gewortelde kinderen. In afwachting daarvan gaan wij moedig voorwaarts met de permanente kerkdienst.’
Minister Faber reageerde onlangs dat ze gaat wachten totdat de familie Babayants naar buiten komt. Coördinator van het Kerkasiel Herman Stomphorst reageert: ‘Dat is hoopvol, daar wachten wij ook op. Dit zal mogelijk zijn zodra minister Faber met een rechtvaardige oplossing komt. Daarom nodigen wij haar ook van harte uit om hier eens te komen kijken. Wie weet raakt ze geïnspireerd door de gastvrijheid van de Open Hof.’
Een heel goed en evenwichtig artikel met een heldere inhoud, overeenkomstig de werkelijke feiten. Ongelooflijk: 4000 dagen wachten op een verblijfsvergunning. 100 dagen kerkasiel. 11 jaar het gezin in Nederland. Het zijn Nederlanders. Uitzetting volslagen onmogelijk. Wij gaan door tot de Babayants hier voor altijd mogen wonen