Aram: ‘Negativiteit laat ik gewoon langs me heen gaan’

(Door René Fransen)

Terugblik viering 1 jaar kerkasiel

Een jaar kerkasiel, hoe houd je dat vol? We vroegen zoon Aram (21) hoe hij dit jaar heeft beleefd, samen met zijn ouders en drie zusjes. Over Kamp Van Koningsbrugge, prinsessenfilms en toekomstdromen.

Je woont nu één jaar in een kerk, hoe is dat? Ik ken inmiddels alle hoeken van het gebouw! Het is best eentonig hier, maar ik probeer een eigen ritme aan te houden, met sporten en werken aan de website van het Kerkasiel. Ik ga doorgaans laat naar bed en sta laat op. Dan ontbijten, wat praten met mensen, sporten. We hebben hier een hometrainer, en ik ga vaak touwtjespringen, lekker met oortjes in. Daarnaast doe ik calisthenics, een vorm van krachttraining met oefeningen die je doet met je eigen lichaamsgewicht. Maar ik zou graag willen zwemmen. En het liefst zou ik natuurlijk naar buiten willen.

Maar de tijd gaat hier veel sneller dan in het AZC. Dat komt door de onrust die we daar hadden, de angst dat de politie ons elk moment kon komen ophalen om ons het land uit te zetten. We sliepen daardoor bijvoorbeeld heel slecht. Hier hebben we rust gevonden, en kunnen we rustig slapen.

Het is wel moeilijk dat we niet weten hoe lang dit nog gaat duren, ik kan daardoor geen toekomstplannen maken. Ik heb in 2021 een MBO-2 diploma ICT gehaald, en ik zou graag door willen leren, en stage lopen.

Doen jullie veel samen? Ik kijk wel wat tv samen met m’n vader. Als we met de familie kijken willen de meisjes het liefst een prinsessenfilm, zoals Rapunzel. Daar heb ik er al heel veel van gezien! ’s Avonds laat kijk ik vaak zelf nog even een film. 

Als oudere broer wil ik wel een goed voorbeeld zijn voor m’n zusjes. Voor hen is het nog moeilijker, ik begrijp iets beter hoe het werkt. Amelia en Aleksa zijn hier geboren, maar ze hebben van Nederland alleen AZC’s gezien. Ik wil ze graag de wereld geven, maar dat kan niet.

Wat zou je willen doen als je in Nederland mag blijven? Dat weet ik niet precies, ik heb een brede interesse. Computertechniek ligt mij wel, als 11-jarige hielp ik mijn vader al zijn telefoon te installeren. Ik ben ook een gamer, in het AZC speelde ik graag Fortnite, alleen was de wifi daar erg slecht.

Toen we in het AZC Emmen woonden, zat ik bij een voetbalteam, een aantal van mijn vrienden daar doen nu een Dienjaar bij defensie. Dat vind ik ook wel wat, ik hou van een uitdaging. Ik volg ook het tv-programma Kamp Van Koningsbrugge, vaak samen met m’n vader. Ik droom ervan dat ik, als ik in Nederland mag blijven, daar een keer aan mee mag doen!

Het Dienjaar lijkt mij mooi, de Landmacht vind ik het leukste. Je leert er van alles, doet ervaring op voor de rest van je leven. Maar je moet Nederlander zijn voor een Dienjaar, en als ik mag blijven duurt het nog jaren voordat ik het Nederlanderschap krijg. Dan ben ik al te oud ben ik bang, een dienjaar kan maar tot je 27^e.

Wat was in dit afgelopen jaar het zwaarst?  In maart overleed een van de trainers van mijn voetbalelftal, Martein Wessel (49), aan een hartstilstand. Het hele team was in het ziekenhuis waar hij lag, maar ik kon er niet bij zijn. Ik vind het nog steeds moeilijk te geloven dat hij er niet meer is.

Daarnaast is in mei een goede vriend van mij, Isaac, samen met z’n moeder Lydia en zusjes Sarah en Rejoice uitgezet naar Nigeria. Dat was ook zwaar. Ik heb nog wel contact met hem.

Wat ga je doen als jullie mogen blijven? Ik wil eerst naar Emmen, om mijn vrienden van het voetbalteam op te zoeken. En ik ken veel gewortelde kinderen, die zou ik ook weer willen opzoeken, ze verrassen door ineens voor de deur te staan! Want we doen dit ook voor hen. En ik ga zwemmen! Ik kan dan ook weer eens naar de kapper. Ik liet eerst mijn haar groeien, dat wilde ik doen totdat we mochten blijven. Maar op een dag was ik er klaar mee, en heb ik de tondeuse gepakt en alles kort geschoren. Nu is het al weer wat langer.

Als we mogen blijven, moeten we denk ik eerst weer naar een AZC. En waar dat is, bepaalt ook waar we kunnen wonen. De meisjes hebben al grote plannen gemaakt voor hun kamers. Ze hadden tot nu toe geen eigen kamer, en volgens hen was het daarom niet zo netjes bij hen. Ik ben zelf een perfectionist, mijn kleren ruim ik altijd op, kleur bij kleur. En m’n bed is altijd opgemaakt. Als ik mijn eigen kamer heb komen er vier sloten op, zodat m’n zussen er geen rommel van kunnen maken!

Hoe blijf je positief? Dat lukt niet altijd. Als ik er wat doorheen zit praat ik met m’n familie, meestal lukt het dan om de knop om te zetten. We voelen wel een brede steun van mensen die om ons heen staan, dat is heel positief. Op sociale media kom je nogal eens negativiteit tegen, ook over ons. Veel mensen hebben het zwaar, leven in armoede, maar ze denken dan dat alles wat verkeerd gaat de schuld van asielzoekers is. Het is ook altijd makkelijker om iemand anders de schuld te geven, vooral asielzoekers: een kwetsbare groep die meestal al zoveel moeilijke dingen heeft meegemaakt. Dan begrijp ik dat mensen negatief reageren op onze situatie. Dat neem ik ze niet kwalijk, vaak weten ze niet precies hoe het zit. Ik laat die negativiteit gewoon langs me heen gaan, daar ben ik vrij goed in. En wat ik ook met de jaren geleerd heb is dat:

“Het maakt niet uit wat je doet er zullen altijd mensen zijn die er iets van vinden.”

Zo zit het leven in elkaar.

– Aram Babayants